Είπε τη σκληρή αλήθεια ο Θάνος Λέκκας: «Οι σύγχρονες οικογένειες είναι μονάδες που προσπαθούν να γίνουν σύνολο»

Τη σκληρή αλήθεια για την πραγματικότητα που βιώνουν σχεδόν όλοι τη σημερινή εποχή είπε ο Θάνος Λέκκας, αναφέροντας πως οι σύγχρονες οικογένειες είναι μονάδες που προσπαθούν να γίνουν σύνολο. Με την ευκαιρία, δείτε τι είπε για τα ομόφυλα ζευγάρια.

Ο γνωστός ηθοποιός παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Hello και μίλησε για τις οικογένειες που υπάρχουν σήμερα.

Πιο συγκεκριμένα, ο Θάνος Λέκκας σημείωσε χαρακτηριστικά πως «θυμάμαι μια ευθύνη και έναν ανδρισμό, καθώς και μια τάξη πραγμάτων, που δεν υφίσταται πια. Σήμερα δεν ξέρεις αν θα είσαι υγιής, αν θα έχεις δουλειά και πόσο θα αμείβεσαι. Παλιά υπήρχε ένας στόχος, ήξεραν ότι θα ξεκινούσαν από χαμηλά και θα έφταναν κάπου ψηλά. Τώρα το «ψηλά» είναι πολύ περίεργο – τι είναι, που είναι, πως θα φτάσεις εκεί. Είναι πολύ πιο ασαφές, όπως και όλα. Επίσης, τότε τα πράγματα ήταν πιο σφιχτά, αλλά ήταν και οι άνθρωποι πιο σφιχτοί, είχαν πιο πολλούς δεσμούς μεταξύ τους. Πλέον ο καθένας είναι μόνος του.

Μονάδα ή μοναξιά;

Για τον αγώνα που πρέπει να κάνει, ο καθένας πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνος του, να δει τι άνθρωπος θέλει να είναι απέναντι στους άλλους. Υπάρχει η περιβόητη ατομική ευθύνη – είναι σημαντικό να σέβεσαι τον άλλο, αλλά ταυτόχρονα απομονώνει κιόλας. Οφείλεις να μάθεις μόνος σου να είσαι σωστός και υπεύθυνος. Δεν θα σου το μάθουν φίλοι ή κάποια ομάδα.

Δεν υπάρχει η οικογένεια;

Πάντα υπάρχει η οικογένεια αλλά οι σύγχρονες οικογένειες, της γενιάς μου, και πάλι είναι μονάδες που προσπαθούν να γίνουν σύνολο. Εργάζονται ο πατέρας και η μητέρα, βοηθά λίγο και η γιαγιά. Θέλουμε όμως να μεγαλώσει το παιδί κάπως αλλιώς, δεν υπάρχει η γειτονιά πια. Δεν έχω παιδιά αλλά έχω ανιψιό και βλέπω πως μεγαλώνουν τα παιδιά των φίλων μου, κάποια μωρά, άλλα μεγαλύτερα. Έχω φίλους που έχουν επιλέξει να πάνε στην επαρχία γιατί ένιωσαν πως δεν μπορούσαν να μεγαλώσουν το παιδί τους όπως ήθελαν. Θυμάμαι πράγματα από τα παιδικά μου χρόνια που δεν βλέπω – τουλάχιστον εγώ – να συμβαίνουν πια.

Το επίκεντρο, περισσότερο από ποτέ – γιατί πάντα ήταν σε έναν βαθμό -, είναι πως θα καταρτιστεί ο νέος άνθρωπος, πως θα πάει μπροστά και ίσως γι’ αυτό η παιδική ηλικία αντιμετωπίζεται διαφορετικά. Τα παιδιά προετοιμάζονται για τη νεότητα τους. Το καταλαβαίνω, έτσι μεγάλωσα κι εγώ, με την ψυχολογία του καλού μαθητή. Έπρεπε να ακούω τους καθηγητές, που είχαν δίκιο, να τους ικανοποιώ, να μην ανησυχούν. Ως πηγή ανησυχίας και άγχους για τους μεγαλύτερους, έπρεπε να ηρεμώ όσους με φρόντιζαν, να μην αγχώνονται, να μπορούν να κάνουν τις άλλες δουλειές τους.