ΑΡΘΡΑ

Ντίνα Μαγδαλιανίδη: Νέα σπαρακτική εξομολόγηση από την πολυτραυματία των Τεμπών – «Πριν ήμουν ανεξάρτητη, τώρα έχω ανάγκη και νερό να μου φέρουν…» (video)


Ντίνα Μαγδαλιανίδη: Νέα σπαρακτική εξομολόγηση από την πολυτραυματία των Τεμπών – «Πριν ήμουν ανεξάρτητη, τώρα έχω ανάγκη και νερό να μου φέρουν…» (video)


Διαφ.


Η Ντίνα Μαγδαλιανίδη, μία από τους πολυτραυματίες της τραγωδίας των Τεμπών, μίλησε για την τραγική ημέρα και σημείωσε ότι πλέον αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας, με αποτέλεσμα να μην είναι λειτουργική.

Μιλώντας στην κάμερα της ΕΡΤ, σημείωσε πως πρώτη φορά πήρε το τρένο και ότι τώρα χρειάζεται βοήθεια σχεδόν σε ό,τι κάνει, ακόμη κι αν θέλει να πιει νερό.

«Πρώτη φορά έπαιρνα το τρένο», είπε η κοπέλα και πρόσθεσε πως «μου έδιναν πολλά φάρμακα, οπότε το μόνο που θυμόμουν ήταν ένα τρένο να καίγεται. Βγήκα και έπεσα πάνω σε σιδερά με τα ποδιά και σύρθηκα προς ένα χωράφι εκεί πέρα.(..) Οι πρώτες μου σκέψεις όπως και στο ατύχημα ήταν η οικογένεια μου», δήλωσε στη συνέχεια.

Επίσης, ανέφερε ότι «μου άφησε κάποιες μόνιμες βλάβες γιατί είχα παρά πολλά κατάγματα σε όλο μου το σώμα ακόμα και σε σπονδύλους, στον αυχένα, στη μέση αλλά το χειρότερο ήταν το πόδι μου που είχε σχεδόν ακρωτηστιαστεί στο ατύχημα».

«Εκεί που ήμουν ανεξάρτητη είχα μάθει να τα κάνω όλα μονή μου, να δουλεύω, να περνάω τον χρόνο μου, ξαφνικά χρειάζομαι κάποιον ακόμα και για να μου φέρει το νερό. Δεν μπορώ να είμαι λειτουργική», σημείωσε μεταξύ άλλων.

Τέμπη: «Aκούω ακόμα ουρλιαχτά και κοιμάμαι με ανοιχτό φως» – Συγκλονίζει ο επιζών Ορέστης Παπαζήσης ένα χρόνο μετά το δυστύχημα (video)

Τέμπη: Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα, 28 Φεβρουαρίου, από την ημέρα που βάφτηκε «μαύρη» για την Ελλάδα, καθώς 57 ψυχές έχασαν τη ζωή τους στη φονική σύγκρουση δύο τρένων στα Τέμπη.

Ένας χρόνος μετά και οι πληγές στην ψυχή είναι ακόμα ανοιχτές και κανείς δεν ξέρει αν θα κλείσουν ποτέ.

Ο Ορέστης Παπαζήσης ήταν ένας από τους επιβάτες που κατάφερε να απεγκλωβιστεί μόνος του και 12 μήνες μετά μιλά για την μοιραία βραδιά που άλλαξε τη ζωή του:

«Έκλεισε ένας χρόνος, τι να πούμε; Ήταν έγκλημα, τώρα δεν μπορούμε να πούμε κάτι άλλο. Βρισκόμουν στο δεύτερο βαγόνι της αμαξοστοιχίας. Θυμάμαι να ακούω ένα δυνατό ”μπαμ”. Μας περικύκλωσαν τα τζάμια, υπήρχε καυστικό υγρό και καπνοί παντού. Σηκώθηκα και φώναζα να σπάσουμε κάποιο τζάμι, πήγα προς την πόρτα που είχε σφηνώσει και δεν άνοιγε.

Τότε ένα παιδί είχε πάρει έναν πυροσβεστήρα και έσπασε το τζάμι. Το κεφάλι μου είχε γεμίσει αίματα και δεν ήταν δικά μου. Δεν με βοήθησε κάποιος να απεγκλωβιστώ, μόνος μου τα κατάφερα, πήδηξα έξω από το τρένο και μετά είχε παντού σκοτάδι. Πήγα στα χωράφια και βρήκα δυο κορίτσια να τρέμουν και έχαναν πολύ αίμα». «Ένα χρόνο μετά ακόμα κοιμάμαι με ανοιχτό φως, δεν έχω συνέλθει, δε μπορώ να κοιμηθώ. Θυμάμαι και ακούω τα ουρλιαχτά, τα κλάματα και τα αίματα. Χρειάστηκα ψυχολογική υποστήριξη».


Πηγή