«Τσακίζουν κόκαλα» τα τελευταία λόγια της Τζένης Καρέζη λίγο πριν πεθάνει: «Δεν θέλω να…»

Σήμερα, 26 Ιουλίου, συμπληρώνονται 32 χρόνια από τον θάνατο της αξέχαστης Τζένης Καρέζη, μιας από τις πιο αγαπημένες ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Η Τζένη Καρέζη, με την εξαιρετική της ικανότητα να παίζει εξίσου καλά το δράμα και την κωμωδία, κέρδισε την αγάπη του ελληνικού λαού.

Τζένη Καρέζη: Μια Καριέρα με Λάμψη

Γεννημένη στην Αθήνα, η Τζένη Καρέζη αποφοίτησε με άριστα από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ξεκίνησε τη λαμπρή της καριέρα το 1954 με το θεατρικό έργο «Ωραία Ελένη», δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο. Την ίδια χρονιά, έπαιξε μαζί με την Κατίνα Παξινού στο έργο του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα».

Αγαπημένη από τον Κόσμο

Η Τζένη Καρέζη ήταν όχι μόνο μια κορυφαία ηθοποιός, αλλά και μια γυναίκα που αγαπήθηκε βαθιά από τον ελληνικό λαό. Εκτός από τον σύζυγό της Κώστα Καζάκο και τον γιο της Κωνσταντίνο, την Καρέζη λάτρεψε όλη η Ελλάδα, όπως εκφράζεται στα λόγια του Κώστα Καρυωτάκη: «Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα που αγαπιέται».

Το 1955 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο στην ταινία ”Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο” ενώ στη μέχρι το τέλος της ζωής της πρωταγωνίστησε σε 33 ταινίες με πολλές από αυτές να θεωρούνται διαχρονικές. ”Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος” (1960), ”Τα κόκκινα φανάρια” (1963), ”Λόλα” (1964), ”Δεσποινίς Διευθυντής” (1964), ”Τζένη Τζένη” (1965), ”Μια τρελή τρελή οικογένεια” (1965), κ.ά.

Συνέχισε να εργάζεται στο Εθνικό Θέατρο έως το 1959. Στην πορεία της στο ελεύθερο θέατρο σταθμός παραμένει η παράσταση ”Το μεγάλο μας τσίρκο” του Ιάκωβου Καμπανέλλη, με μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου και σκηνοθεσία του Κώστα Καζάκου με τον οποίον συμπρωταγωνιστούσε. Τα τραγούδια ερμήνευε ο Νίκος Ξυλούρης και έκανε πρεμιέρα το καλοκαίρι του 1973.

Η Τζένη Καρέζη συνέχισε να ανεβάζει πληθώρα σπουδαίων έργων στο θέατρο ”Αθήναιον” μαζί με τον σύζυγό της Κώστα Καζάκο έως τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο και το θάνατό της το 1992.

Η τελευταία συνέντευξη στην εκπομπή της ΕΡΤ ”Έκτακτη Έκδοση” παραγωγής 1990

Η αγαπημένη ηθοποιός είχε μιλήσει για το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη ”Διαμάντια και μπλουζ” το οποίο ανέβασε τη θεατρική περίοδο 1990-1991 και έμελλε να αποτελέσει το κύκνειο άσμα της.

Η αγαπημένη ηθοποιός μιλά για το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη ”Διαμάντια και μπλουζ” το οποίο ανέβασε τη θεατρική περίοδο 1990-1991 και έμελλε να αποτελέσει το κύκνειο άσμα της. Περιγράφει την σημασία του έργου της σπουδαίας συγγραφέως και κάνει έναν απολογισμό για την πορεία της στο θέατρο θέτοντας ως αφετηρία το ανέβασμα του ”Μεγάλου μας τσίρκου” του Καμπανέλλη.

Ακόμη, μιλά για την απόφασή της να πρωταγωνιστήσει σε έργο Έλληνα συγγραφέα έπειτα από 15 χρόνια, μετά το έργο ”Ο εχθρός λαός” (1975) του Καμπανέλλη και αναφέρεται επιγραμματικά στις παραστάσεις κλασσικού ρεπερτορίου τις οποίες επέλεγε τα προηγούμενα χρόνια.

Η τελευταία συνέντευξη στην εκπομπή της ΕΡΤ ”Έκτακτη Έκδοση”

Η αγαπημένη ηθοποιός είχε μιλήσει για το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη ”Διαμάντια και μπλουζ” το οποίο ανέβασε τη θεατρική περίοδο 1990-1991 και έμελλε να αποτελέσει το κύκνειο άσμα της.

Η αγαπημένη ηθοποιός μιλά για το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη ”Διαμάντια και μπλουζ” το οποίο ανέβασε τη θεατρική περίοδο 1990-1991 και έμελλε να αποτελέσει το κύκνειο άσμα της. Περιγράφει την σημασία του έργου της σπουδαίας συγγραφέως και κάνει έναν απολογισμό για την πορεία της στο θέατρο θέτοντας ως αφετηρία το ανέβασμα του ”Μεγάλου μας τσίρκου” του Καμπανέλλη. Ακόμη, μιλά για την απόφασή της να πρωταγωνιστήσει σε έργο Έλληνα συγγραφέα έπειτα από 15 χρόνια, μετά το έργο ”Ο εχθρός λαός” (1975) του Καμπανέλλη και αναφέρεται επιγραμματικά στις παραστάσεις κλασσικού ρεπερτορίου τις οποίες επέλεγε τα προηγούμενα χρόνια.

Η τελευταία συγκλονιστική επιστολή

Στην τελευταία της επιστολή προς τον Τύπο, δυόμισι μήνες πριν χάσει τη μάχη με τη ζωή, η Τζένη Καρέζη έγραψε για την μάχη που έδινε με τον καρκίνο:

“Τρία χρόνια τώρα ταλαιπωρούμαι με σοβαρό πρόβλημα στην υγεία μου. Με φωτεινά διαλείμματα βέβαια, και με ενδιάμεσο τον περσινό χειμώνα, και την ευτυχία να παίξω το αριστούργημα της Λούλας Αναγνωστάκη “Διαμάντια και μπλουζ” στο θέατρο “Αθήναιον” και να αγαπηθεί τόσο το έργο, η παράσταση και εγώ προσωπικά από το αθηναϊκό κοινό.

Ο θεός του θεάτρου για άλλη μια φορά στάθηκε καλός και γενναιόδωρος μαζί μου και πίστευα ότι αυτή η ευτυχία θα συνεχιζόταν και φέτος. Ότι θα επαναλαμβάναμε το “Διαμάντια και μπλουζ” στο θέατρό μας και ότι στη συνέχεια θα το παρουσιάζαμε στη Θεσσαλονίκη. Δεν στάθηκε δυνατόν. Δυστυχώς.

Και πέρασα ένα ολόκληρο χειμώνα ανάμεσα Αθήνα-Λονδίνο δίνοντας μάχη με την αρρώστια μου και έχοντας πάντα μαζί μου τον ακριβό μου σύντροφο Κώστα Καζάκο και τον μονάκριβό γιό μου Κωνσταντίνο. Στις πολύ δύσκολες στιγμές της ζωής, ο κάθε άνθρωπος λειτουργεί διαφορετικά. Άλλος ξορκίζει το κακό φωνάζοντας, άλλος βγάζοντας προς τα έξω την απελπισία του, άλλος σιωπώντας και μαχόμενος καρτερικά .Αυτή η τελευταία είναι και η δική μου περίπτωση.

Μαζί με την οικογένειά μου θα αγωνιστώ για την υγεία μου, για τη ζωή μου και για την επάνοδό μου στη σκηνή. Ευχαριστώ τον Τύπο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για τη διακριτική τους στάση, ευχαριστώ όλο τον κόσμο, ανώνυμους και επώνυμους για τη συμπαράσταση και την αγάπη τους και ας είναι σίγουροι ότι όλες μου οι προσπάθειες είναι να ξαναβρεθώ κοντά τους μέσω της δουλειάς μου.

Επίσης αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω την εκπληκτική ομάδα των γιατρών του ουρολογικού τμήματος του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου για την ετοιμότητα με την οποία αντιμετώπισαν το Μεγάλο Σάββατο το μεσημέρι την καινούρια και μάλλον επικίνδυνη περιπέτεια της υγείας μου. Ιδιαιτέρως ευχαριστώ τους θεράποντες γιατρούς μου καθηγητή Νίκο Δαβίλα και τον γιό του Ηλία Δαβίλα για το επιστημονικό τους κύρος, τη βαθιά ανθρωπιά τους και το θερμό ενδιαφέρον με το οποίο με περιέβαλαν.

Θέλω να ζω με τους δικούς μου. Θέλω να κάνω τη λατρεμένη μου δουλειά. Θέλω να προσφέρω. Ν’ αγαπώ και να με αγαπούν. Δεν χάνονται αυτά. Δεν πρέπει να χαθούν. Δεν θέλω να χαθούν. Και πάντα θα ελπίζω…Φιλικότατα
ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ”.